Bandzior czczony w Ostrołęce

Zdradzieckie początki działalności patrona ulicy na osiedlu Centrum
Ulica Marcelego Nowotki istnieje jak Polska długa i szeroka tylko w Ostrołęce. Jak to możliwe, że osobnik, który całe życie poświęcił na zwalczanie Polski i Polaków jest patronem ulicy na osiedlu Centrum w Ostrołęce.
Dzisiejsze czasy nie zachęcają do interesowania się historią ale dlaczego musimy czcić bandytę, który ma na rękach krew wielu Polaków.

Przypomnijmy kim był Marceli Nowotko. Już po wakacjach będziemy wspominać 70-tą rocznicę wybuchu drugiej wojny światowej.
Marceli Nowotko w historii pojawia się już w roku 1920 kiedy to Lenin i jego armia czerwona najechała Polskę. Marceli Nowotko stanął na czele okupacyjnego Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego w Łapach, który do czasu polskiej ofensywy sierpniowej (Cud nad Wisłą 15 sierpnia 1920 roku) zdołał rozstrzelać wielu szanowanych obywateli miasteczka Łapy. Ponownie historia Nowotce dała szansę na działalność po ataku na Polskę  Armii Czerwonej 17 września 1939 roku. Nowotko włączył się w akcję głosowania za przyłączeniem okupowanych ziem polskich do ZSRR. Oczywiście podręczniki historii dokładnie opisują ile tysięcy polskich patriotów zostało wówczas zamordowanych i wywiezionych na Syberię.

Na służbie w NKWD
Po tych zasługach dla Stalina, Marceli Nowotko został skierowany w 1941 roku do szkoły wywiadu NKWD w Kusznarenkowie koło Ufy (Baszkiria). Szef sowieckich operacji specjalnych gen. Paweł Sudopłatow wspominał po wojnie  „ Pierwszego dnia wojny polecono mi objąć kierownictwo nad całą robotą dywersyjno- wywiadowczą, organizowaniem po linii radzieckich organów bezpieczeństwa. W tym celu NKWD sformowało specjalną komórkę – Grupę Specjalną przy Ludowym  Komisarzu Spraw Wewnętrznych (katcie Rosji Ławrentyj Beria) obcokrajowców, którzy znajdowali się w ZSRR.  Polską grupę nadzorował pułkownik NKWD Piotr Gudinowicz – pisze o tym we wspomnieniach Georgi Dymitrow (szef międzynarodówki komunistycznej) W końcu roku 1941 Nowotko wraz kilkoma innymi enkawudzistami gotowy był do lotu do Polski z celem założenia Polskiej Partii Robotniczej.

Wylot do Polski, listopad 1941
„Po zapuszczeniu motorów w ruch zaczęliśmy na pożegnanie naszej sowieckiej ojczyzny śpiewać pieśń Sziroka strana maja radnaja” wspominał Nowotko. To wspomnienie nie pozostawia wątpliwości komu służył. Grupa Nowotki, w której było jeszcze kilkoro skoczków przy pomocy mieszkających w Warszawie komunistów założyła partię PPR (poprzedniczkę PZPR). Działalność wysłanników Moskwy miała na celu stworzenie wrażenia, że w Polsce jest prawdziwa komunistyczna partia, która inaczej niż wszystkie realnie działające w okupowanej Polsce organizacje, deklaruje współpracę z ZSRR jako jedynym przyjacielem Polski. Nikły odbiór społeczny spowodował, że enkawudziści z grupy Nowotki (Fornalska, Finder, Mołojec)  organizowali dosyć specyficzną konspirację.
Zbrojne ramię PPR Gwardia Ludowa mordowała skrycie Polskich działaczy podziemia i wprowadzonych w błąd AK-owców a komórki PPR zajęły się denuncjowaniem do Gestapo działaczy podziemia i zwyczajnie patriotów polskich. Chodziło oczywiści o „czyszczenie terenu” przed wkroczeniem na ziemie polskie armii czerwonej. Pisze o tych faktach w odniesieniu do Nowotki Michał Gnatowski w wydanych Dokumentach o stosunku radzieckiego kierownictwa do polskiej konspiracji niepodległościowej.  Dyrektor X Departamentu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego płk. Józef Światło  po latach zeznawał „ Wiem z dostępnych mi aktów i dokumentów, które prowadziłem, że zrzucony z Moskwy do Polski Marceli Nowotko, przywiózł ze sobą wyraźne sowieckie instrukcje nawiązania i rozbudowania współpracy z Gestapo. Głównym i jedynym zadaniem tej współpracy było rozpracowanie polskiej  niepodległościowej sieci podziemnej i zlikwidowanie jej rękoma Gestapo. (…) Natychmiast po przyjeździe Nowotko przystąpił do zorganizowania tajnej komórki dezinformacyjnej. Dezinformacja polegała na tym, że komórka zbierała dane o działaczach AK, nazwiska , adresy, szczegóły dyslokacji. Po czym w listach przesyłała te informacje do Gestapo, podkreślając, że są to wszystko działacze komunistyczni.”  Fakty te potwierdzają setki wojennych i powojennych relacji Polskich partyzantów z AK, BCH i NSZ, którzy byli atakowani i wydawani przez PPR-owców i Gwardię Ludową w czasie okupacji niemieckiej.  Jedną z najbardziej ohydnych zbrodni komórki dezinformacji, którą założył Nowotko jest  wydanie Niemcom oddziału „Tarzana”. Pisze o tych faktach Wojciech Borzobochaty w Monografii Kieleckiej AK. 26.08.1943 r. oddział 2 pułku piechoty Legionów AK/ NSZ  ppor. Tomasza Wójcika „Tarzana” zabił najwyższego rangą oficera niemieckiego, który zginął z rąk polskiego podziemia gen. Kurta Rennera wraz z 7 oficerami żandarmerii. Oddział Tarzana był po tej akcji intensywnie poszukiwany przez SS i Gestapo i dopiero po wydaniu miejsca pobytu żołnierzy polskich przez łączniczkę PPR z komórki dezinformacji Niemcom, oddział został zniszczony. Zginęło 32 polskich partyzantów, którzy zostali otoczeni w Woli Grójeckiej. Donosicielka z PPR znalazła się po wojnie pod troskliwą opieka UB.

Śmierć na własne życzenie.
Większość źródeł podaje za przyczynę śmierci Nowotki wyrok, który wykonał na nim inny zrzutek NKWD z Moskwy Bolesław Mołojec. W końcu roku 1942 Nowotko kazał zadenuncjować drukarnię należącą do AK przy ulicy Twardej w Warszawie. Traf chciał, że w akcji Niemców wpadła pracująca obok na ul Grzybowskiej drukarnia PPR.  Mołojec najprawdopodobniej zastrzelił Nowotkę ale sam długo nie pożył, zabity przez innego enkawudzistę z Moskwy Janka Krasickiego, na żądanie Fornalskiej, która w gronie kierownictwa PPR popierała likwidację Mołojca. Po śmierci Mołojca, Moskwa wysłała samolotem do Polski nowego szefa PPR Barucha Cukiera, który zginął zaraz po zrzucie. Porachunki w łonie moskiewskich agentów trwały długo ale nie dłużej niż nazwa ulicy Marcelego Nowotki, w Ostrołęce.

PS : Artykuł redakcja eostrołeka.pl publikować będzie wielokrotnie aż do września 2009, jako przypomnienie mieszkańcom naszego grodu kto nam patronuje 20 lat po odzyskaniu wolności.

Bibliografia
1)   Prof. Ryszard Terlecki, „Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa       1944-1990 Warszawa 2007
2)   Dr Piotr Gontarczyk, PPR droga do władzy 1941-1944. Warszawa 2003
3)  Wojciech Borzobochaty, Monografia Kieleckiej AK
4)  Cezary Chlebowski, Droga do prawdy,  Tygodnik Solidarność, 1989

Archiwalia
1)  Gen. Paweł Sudopłatow,  „Specoperacii”
2)  Georgi Dymitrow, „Tagebucher”
3)   Michał Gnatowski, w wydanych Dokumentach o stosunku radzieckiego kierownictwa do polskiej konspiracji niepodległościowej. Warszawa 1999