Dzień pamięci o Katyniu

Najnowsze badania opinii publicznej świadczą o tym, że blisko 30 % polaków nadal nie wie kto jest winien zbrodni katyńskiej z kwietnia i maja 1940 roku. W połowie kwietnia ukaże się w Ostrołęce książka Pani Wiesławy Gałki, która przypomni, że również kilkudziesięciu mieszkańców Ostrołęki i okolic w większości żołnierzy została zamordowana w ramach tak zwanej zbrodni katyńskiej.

50 lat zakłamywania historii spowodowały wielkie spustoszenia w świadomości polaków. Warto w 70 rocznicę okrutnej zbrodni, przypomnieć najważniejsze fakty z historii stalinowskiego, komunistycznego ludobójstwa na polskich patriotycznych elitach.

Pod koniec drugiej wojny światowej niemieccy strażnicy obozu w Żaganiu, zamordowali 50 jeńców alianckich. Po wojnie przesłuchano w związku z tą sprawą ok. 200 tysięcy osób. Odnaleziono sprawców mordu i 13 z nich zostało powieszonych. Wolny świat nie miał wątpliwości, że tak należy ścigać i postępować ze zbrodniarzami wojennymi. Zabójcy z Katynia i z innych miejsc kaźni, którzy są winni zamordowania 22 tysięcy polskich oficerów i patriotów, nigdy nie zostali osądzeni. Współczesna Rosja nie chce przyjąć jakiejkolwiek odpowiedzialności za skutki tej zbrodni. Mord katyński był zbrodnią wojenną - najpierw ukrywaną, a następnie zakłamywaną. Na tym kłamstwie 45 lat istniało państwo polskie, które komuniści podporządkowali Związkowi Radzieckiemu. Zatem była to też zbrodnia przeciwko narodowi polskiemu.

Druga wojna światowa wybuchła w wyniku zmowy III Rzeszy i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, które zawarły pakt (zwany paktem Ribbentrop – Mołotow ) mający na celu zniewolenie narodów Środkowej Europy. Podbój Polski dokonany przez Wehrmacht i Armię Czerwoną w 1939 roku zapoczątkował lata umęczenia narodu polskiego. W wyniku agresji ZSRR, 17 września 1939 roku, z Armią Czerwoną walczyło około 300 tysięcy polskich żołnierzy. Ponad 200 tysięcy z nich dostało się do radzieckiej niewoli. Hitlerowskie służby bezpieczeństwa i radziecka NKWD w ciągu 1939 i 1940 roku, wymieniały się polskimi jeńcami wojennymi. Historycy do chwili obecnej prowadzą badania mające ustalić faktyczną liczbę represjonowanych polskich jeńców wojennych na terenie ZSRR.

Decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) „O jeńcach wojennych” zorganizowano dwa duże obozy NKWD dla oficerów Wojska Polskiego w Starobielsku oraz dla żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza, Policji Państwowej, Żandarmerii i Służby Więziennej koło Ostaszkowa. Później uruchomiono obóz w Kozielsku. W trzech obozach przebywało około 15 tysięcy osób, głównie oficerów, podchorążych, szeregowych KOP, policjantów, pracowników sądownictwa, więziennictwa, duchownych, ziemian, profesorów wyższych uczelni, lekarzy, farmaceutów i nauczycieli. Dodatkowo około 11 tysięcy oficerów trafiło do więzień NKWD na Ukrainie, Białorusi i w Moskwie.  

5 marca 1940 roku Ławrientij Beria szef NKWD przedstawił Stalinowi projekt decyzji Biura Politycznego dotyczący rozstrzelania oficerów Armii Polskiej przebywających w obozach. Oto fragment tego dokumentu: „(…) Biorąc pod uwagę, że wszyscy oni są zatwardziałymi, nie rokującym poprawy wrogami władzy radzieckiej, NKWD ZSRR uważa za niezbędne:
I. Polecić NKWD ZSRR:
1) Sprawy znajdujących się w obozach dla jeńców wojennych 14 700 osób, byłych polskich oficerów, urzędników, obszarników, policjantów, agentów wywiadu, żandarmów, osadników i służby więziennej,
2) jak też sprawy aresztowanych i znajdujących się w więzieniach  w zachodnich obwodach Ukrainy i Białorusi 11 000 osób, członków różnorakich organizacji, byłych obszarników, fabrykantów, byłych polskich oficerów, urzędników i uciekinierów- rozpatrzeć w trybie specjalnym, z zastosowaniem dla nich najwyższego wymiaru kary – rozstrzelania.
II. Sprawy rozpatrzeć bez wzywania aresztowanych i bez przedstawienia zarzutów, decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia - (…)”.
Na dokumencie zatwierdzające podpisy złożyli Stalin, Woroszyłow, Mołotow, Mikojan, Kalinin oraz Kaganowicz.

W Katyniu pod Smoleńskiem, w czasie od 3 kwietnia do 12 maja 1940 roku, zostało zamordowanych strzałem w tył głowy 4410 Polaków. Oficerów zastrzelono w willi NKWD, położonej w lasku katyńskim; mordu dokonano też nad dołami śmierci.
Więzionych w Starobielsku zamordowano w dniach od 5 kwietnia do 12 maja 1940 roku w piwnicy więzienia NKWD w Charkowie przy ulicy Dzierżyńskiego 3. Ciała około 3896 zamordowanych pochowano w dołach obok m. Pietichatki pod Charkowem.
Uwięzionych w Ostaszkowie, 6314 osób, zamordowano w wygłuszonej piwnicy więzienia NKWD w miejscowości Twer przy ulicy Sowieckiej 5, w dniach od 4 kwietnia do 16 maja 1940 roku.
Ukraińska lista katyńska zawiera 3435 nazwisk zamordowanych przedstawicieli inteligencji polskiej. Zostali zabici w kijowskiej siedzibie NKWD przy ulicy Korolenki 17. Spoczywają w masowych dołach śmierci w Bykowni koło Kijowa.

Na Białorusi w mińskim więzieniu NKWD przy ul. Lenina 17 lub nad dołami śmierci w lasku Kurpaty pod Mińskiem, zamordowano około 4000 polskich oficerów i inteligentów.
Obecnie przyjmuje się, że w tak zwanej zbrodni katyńskiej (zgodnie z decyzją nr 794/B Biura Politycznego) w Katyniu, Charkowie, Twerze, Ukrainie i Białorusi, komuniści w mundurach NKWD, zamordowali 21 857 polskich obywateli. W latach 1939-1941 w wyniku deportacji na Syberię i masowych rozstrzeliwań, władze ZSRR uśmierciły setki tysięcy polskich obywateli. Zbrodnia katyńska stała się symbolem tych mordów.

Zachowanie tajemnicy o zbrodni katyńskiej okazało się dla ZSRR potrzebne z dwóch powodów. Potajemne unicestwienie elity narodu polskiego stało się podstawą zniewolenia Polski. Dodatkowo po wybuchu wojny Stalina z Hitlerem, Rosja potrzebowała pomocy Amerykanów i Anglików, którzy byli polskimi sojusznikami. Prawda wyszła na jaw bardzo szybko i włożono wiele wysiłku w jej zamazywanie. W czerwcu 1940 roku były właściciel polskiego majątku ziemskiego leżącego pod Gniezdowem, Edward Koźliński, który był przypadkowym świadkiem mordu, złożył za pośrednictwem swojego syna Zbigniewa związanego ze Związkiem Walki Zbrojnej, meldunek o kwietniowych rozstrzeliwaniach polskich oficerów w Katyniu. ZWZ próbował wysondować Niemców, czy da się za złożone klejnoty i pieniądze odzyskać więzionych w ZSRR polskich oficerów. III Rzesza była sojusznikiem ZSRR, ale było już za późno. Niemcy ukryli wiedzę o rozstrzeliwaniach aż do 1943 roku.
1 września 1941 roku na stację Gniezdowo obok Katynia dotarł polski robotnik Mieczysław Lisiecki, przywieziony przez Niemców na roboty drogowe. Lisiecki trafił chory do niemieckiego szpitala pod Gniezdowem i miał okazje rozmawiać z rosyjskimi świadkami rozstrzeliwań w lasku katyńskim. Lisiecki, 5 października 1941 roku, z innym Polakiem udali się do lasku katyńskiego i rozkopali saperką grób, w którym znaleźli zwłoki w mundurze polskiego oficera. 24 grudnia 1941 roku patrol ZWZ wykonał rajd do Katynia i potwierdził wcześniejszy meldunek Edwarda Koźlińskiego, z czerwca 1940 roku. Wiosną 1942 roku polscy robotnicy przymusowi z Bauzugu postawili w lesie katyńskim brzozowe krzyże, po tym gdy dowiedzieli się o grobach od miejscowej ludności. Niemcy oficjalny komunikat o odnalezieniu grobów polskich oficerów podali przez Radio Berlin 13 kwietnia 1943 roku. Do ekshumacji zwłok polskich oficerów powołali międzynarodową komisję. Władze Polskiego Państwa Podziemnego wyraziły poufnie zgodę na wyjazd do Katynia polskich specjalistów, którzy przywiezieni przez Niemców pracowali przy ekshumacji zwłok.

Dzieje kłamstwa katyńskiego trwają praktycznie do dziś. Już prezydent USA Franklin Delano Roosevelt kłamał na temat Katynia. Generał Clayton Bissell, szef wywiadu amerykańskiego Sztabu Generalnego, rozkazał utajnić i zniszczyć zgromadzone przez Amerykanów dowody radzieckiej zbrodni w Katyniu. W latach pięćdziesiątych twierdził, że Polacy nie mogli pomóc Amerykanom wygrać z Japonią, a ZSRR tak. 30 października 1943 roku Roosevelt i Churchill polecili opublikować deklarację o niemieckiej winie w zbrodni katyńskiej. Obaj przywódcy doskonale znali prawdę. Ambasador brytyjski przy polskim rządzie
Władysława Sikorskiego, Owen O`Malley przyznał: „Zasadniczo byliśmy zobowiązani do odciągania uwagi od rozwiązań, które w normalnych okolicznościach domagałyby się wyjaśnienia, i do hamowania niepokojów. Używaliśmy dobrego imienia Anglii w tej samej funkcji jak mordercy, używający małych drzewek do zamaskowania masakry, ale w świetle niezmiernej wagi sojuszy(…) większość ludzi uznałaby takie postępowanie za właściwe i rozsądne”.
USA dopiero w 1951 roku za przyczyną powołanej przez Kongres Komisji do Przeprowadzenia Pełnych Całkowitych Badań Masakry Katyńskiej, ustaliła, że mordu katyńskiego dokonał ZSRR. Wielka Brytania dopiero 1 stycznia 1972 roku odtajniła część dokumentów, które świadczyły, że Anglicy znali prawdę. Jednak do oficjalnego komunikatu rządu brytyjskiego było daleko. Jeszcze w 1976 roku władze brytyjskie nie chciały dać zgody na postawienie pomnika katyńskiego w Londynie. Do 13 kwietnia 1990 roku, czyli do oświadczenia radzieckiej agencji TASS potwierdzającej winę, rząd Wielkiej Brytanii utrzymywał, że nie ma dowodów na radziecką zbrodnię w Katyniu. Dopiero Gorbaczow i Jelcyn, którzy przekazali Jaruzelskiemu i Wałęsie część dokumentów, przełamali haniebne milczenie Brytyjczyków.
Wśród sprawiedliwych należy wymienić nazwisko najważniejsze – majora Olega Zakirowa ze smoleńskiego KGB. Przeszedł on wewnętrzną przemianę pod wpływem lektury dokumentów znajdujących się w archiwach smoleńskiej bezpieki, ukazujących ogrom zbrodni. Relacje świadków i zgromadzone potajemnie dokumenty Zakirow przekazał stronie polskiej 12 listopada 1990 roku. Przypłacił to utratą pracy. Prześladowana była również jego rodzina. Zakirowowie ponad 10 lat ubiegali się o azyl w Polsce. Doczekali się obywatelstwa dopiero w 2002 roku,  żyjąc do tego czasu  w skrajnej biedzie.
W wielu polskich domach prawda o Katyniu była znana od lat. Dzisiaj korzystając z wolności warto prawdy uczyć bo jest ona najtrwalszym fundamentem wychowania młodzieży i budowy Polski.  

Arkadiusz Czartoryski