"Kartka" z bloga

Dziś było otwarcie Muzeum po rozbudowie.To był duży remont (z kasy marszałka). Przybyło miastu fajne miejsce. Podoba mi się nowa przestrzeń jaka tam powstała - atrium z doświetlonym dachem nad starym dziedzińcem. To będzie klimatyczne miejsce do różnych spotkań. I ma doskonałą akustykę. Chór i pani Apolonia Nowak brzmieli tu jak w kościele.

Ledwie co Janusz (Kotowski) z Arkiem (Czartoryskim) skończyli odbierać podziękowania i medale w muzeum, mieliśmy spotkanie ze środowiskiem osób niepełnosprawnych. To było spotkanie bardzo szczególne. Młodzi ludzie na wózkach pragnący zmienić choć trochę swoją rzeczywistość. Usiłują wyszarpać od zdrowych i sytych urzędników kawałek ludzkich przepisów, niższych krawężników, podjazdów w miejsca gdzie potrzebują dotrzeć, autobusów bez chamskich kierowców, którzy nie chcą pomóc, etc. Mało tego, że oni muszą pokonać tyle barier w sobie, dać sobie radę z własną psychiką to jeszcze muszą się szarpać z nieprzyjaznym, zimnym dla nich otoczeniem. Słuchałam tych oczywistych rzeczy z zażenowaniem i wstydem. Oni nie chcą naszej litości, oni chcą minimum zrozumienia i respektu dla ich potrzeb. To jest żadna nasza wspaniałomyślność czy dobre serce, to jest nasz zakichany obowiązek! Mają dużo dobrych pomysłów. W wielu sprawach będzie im można pomóc. Można będzie powołać pełnomocnika ds. niepełnosprawnych, można będzie wpisać do procedur wymóg zatwierdzania wszelkich projektów budowlanych pod kątem barier architektonicznych. Można będzie dostosować szkoły i instytucje publiczne - etapami, po kilka rocznie, zwłaszcza że "Pefron" to dofinansowuje w 60%, resztę musi wyłożyć miasto. Trzeba zrobić plan na kilka lat i to robić stopniowo. Teraz  powstają nowe budynki , nowe drogi z wysokimi krawężnikami, ale nikt o tym nie pamięta przy odbiorach, nie sprawdza, nie goni. A to trzeba zaczynać u źródła, na etapie projektu zmusić procedurami projektanta, a potem wykonawcę.

Oni mają niepełnosprawne ciała, ale my zdrowi, mamy niepełnosprawne serca!

Długo romawiałam z matką 17letniego chłopca, na wózku od urodzenia. Piękna, zadbana, pogodna i mądra kobieta.Nie zgorzkniała od cierpienia, nie kipiała żalem do losu i świata. Była nastawiona jak lepiej zrobić to co się da. To jakie ma podejście do niepełnosprawnosci syna i jak go do tego przygotowała jest niezwykłe. On się świetnie uczy, zamierza studiować. Ile trzeba wewnętrznej siły i mądrości, żeby zbudować poczucie wartości w takim dziecku.Kluczem do funkcjonowania niepełnosprawnych osób jest rodzina i jej podejście do wózka. Można tych ludzi więzić w domach,a można ich mądrze przygotować, aby dało się żyć.

Janusz mnie znowu zaskoczył. Wiele razy słyszałam od Marka Olszewskiego ciepłe o nim słowa, ale okazało, że on przyszedł jak do siebie, oni go znają, z wieloma osobami jest po imieniu, a oni z nim.  
To była zdrowa, potrzebna i dobra wymiana. Jesteśmy odpowiedzialni za ich nadzieje.

3 listopada 2006
Źródło: www.januszkotowski.pl