6 czerwca 1973 roku z włoskich części zmontowano pierwszego Polskiego Fiata 126p. W Polsce był produkowany do roku 2000. W latach 70-tych, 80-tych i 90-tych XXw. był to najpopularniejszy samochód w Polsce.
Był to model Fiata 126, powstały na mocy umowy włoskiego koncernu Fiat S.A. i PHZ Polmot - produkowany również we Włoszech jako Fiat 126, gdzie był formalnym następcą modelu Fiat 500 Nuova.
Niemal od początku zwyczajowym i powszechnym określeniem tego samochodu było Maluch. W 1997 tak właśnie oficjalnie nazwano to auto i nazywało się tak do końca produkcji.
Jego następcą jest Fiat Cinquecento.
Inne wersje malucha.
Fiat 126p Long
Fiat 126 Long - to przedłużona o 10cm wersja Fiata 126p. W aucie zastosowano silnik o zwiększonej mocy (19 kW przy 4600 obr/min czyli o 2 kW większą niż w modelu podstawowym), wzmocniono zawieszenie kół tylnych, zmieniono fazy rozrządu oraz powiększono średnicę zaworów dolotowych i regulację gaźnika. Masa własna samochodu PF 126p Long zwiększyła się do 610kg, a prędkość maksymalna wynosiła 110 km/h. Auto stworzono w 1975 roku, jednak samochód pozostał prototypem.
Fiat 126p NP
W 1977 roku postanowiono opracować Fiata 126p z przednim napędem przy założeniu maksymalnego wykorzystania elementów dotychczas produkowanego modelu. Przeniesienie do przodu układu napędowego spowodowało konieczność wydłużenia przedniej części pojazdu. W grudniu 1978 roku ukończono budowę pierwszego egzemplarza samochodu PF 126p NP.
Silnik umieszczony został wzdłużnie przed osią kół przednich. Osiągał on moc 19,1 kW przy 4800 obr/min. Przednie koła pojazdu zawieszone były niezależnie na zwrotnicach kolumnowych typu MacPherson. W tylnym zawieszeniu zmieniono jedynie charakterystykę sprężyn i amortyzatorów teleskopowych. Zastosowano nową przekładnię kierowniczą oraz hamulce tarczowe przy kołach przednich. Pierwszy prototyp miał nadwozie dwudrzwiowe ze zmienioną częścią przednią. W tylnej części powstała przestrzeń bagażowa o objętości ok. 200 dm3. Wykonano też prototyp samochodu o nadwoziu trzydrzwiowym i składanej kanapie tylnej.
Długość samochodu wynosiła 3290 mm. Masa własna wzrosła do 630 kg, a w wersji 3-drzwiowej do 650 kg.
Fiat 126p Bombel
Fiat 126 BOMBEL - prototypowa, 2-miejscowa wersja dostawcza popularnego samochodu "Polski Fiat 126p", opracowana w 1974 r. Od wersji osobowej różnił się tylną częścią nadwozia. W miejsce tylnej części dachu zamontowana została nadbudówka z laminatu epoksydowo-szklanego, nieco szersza i wyższa od reszty samochodu. Uzyskana w ten sposób przestrzeń ładunkową (za tylnymi siedzeniami i nad komorą silnika) wynosiła około 1 m3.
Fiat 126p Bis
Fiat 126p Bis to najbardziej zmieniona, produkowana seryjnie wersja Malucha.
Jesienią 1987 roku na salonie samochodowym we Frankfurcie odbyła się oficjalna prezentacja samochodu 126 Bis (robocza nazwa "restyling"). Zmianami (800) objęto niemal wszystkie zespoły, a ich opracowanie było w dużej mierze dziełem Polaków.
Zmienione nadwozie typu hatchback zachowało dotychczasowe wymiary. Trzecie drzwi ułatwiały dostęp do bagażnika za tylnym siedzeniem, wygospodarowanego dzięki poziomemu układowi cylindrów. Tylna szyba o zwiększonej wysokości poprawiała widoczność do tyłu. Powiększono boczne wloty powietrza, wlot powietrza do wnętrza umieszczono pod szybą przednią. Na koła nałożono nowe duże kołpaki malowane srebrnym lakierem. Fiat 126 Bis miał bagażnik przedni o pojemności 55 dm3 oraz tylny o pojemności 110 dm3, która po wyjęciu półki tylnej i złożeniu oparcia kanapy wzrastała do 480 dm3. Zmniejszenie przedniego bagażnika wynikało z umieszczenia w nim nagrzewnicy, włączonej w obieg cieczy chłodzącej silnik. Bis dostał nowy silnik 126 A2.000. Kadłub silnika, głowica oraz miska olejowa zostały odlane ze stopu lekkiego. W kadłubie osadzono suche tuleje cylindrowe z żeliwa. Tłoki o średnicy zwiększonej do 80 mm wyposażono w stalowe wkładki stabilizujące. Objętość skokowa wzrosła do 704 cm3, a stopień sprężania do 8,6. Skorygowano także wymiary i kształt krzywek wałka rozrządu i zaworów dolotowych. W układzie zasilania zastosowano opadowy gaźnik dwuprzelotowy z mechanicznym otwieraniem przepustnicy drugiego przelotu i pompką przyspieszającą. Filtr powietrza został wyposażony w papierowy wkład typu panelowego oraz dwa przewody zasysające; jeden dla powietrza zimnego, drugi dla ciepłego (eksploatacja zimą). Bezrozdzielaczowy aparat zapłonowy otrzymał podciśnieniowy regulator kąta wyprzedzenia zapłonu. W układzie smarowania wprowadzono nową pompę oleju z kołami zębatymi o wewnętrznym uzębieniu. Silnik chłodzony był cieczą, a chłodnicę wraz z dwubiegowym elektrowentylatorem umieszczono przy lewej ścianie komory silnikowej. Pompa cieczy chłodzącej została zabudowana w misce olejowej, a napędzana była od wałka rozrządu przez wałek pośredni. Zastosowano alternator o zwiększonej mocy z elektronicznym regulatorem.
Silnik osiągał moc maksymalna 18,5 kW przy 4600 obr./min, a maksymalny moment obrotowy wynosił 47 Nm przy 2500 obr./min. Zmieniona tarcza sprzęgła miała w tej wersji silnika średnicę 160 mm oraz tłumik drgań skrętnych. Zmniejszono przełożenie przekładni głównej na 4,333 (39/9).
W zawieszeniu przednich i tylnych kół poprawiono charakterystykę elementów sprężystych i amortyzatorów. Samochód wyposażono w obręcze kół o średnicy 13-cali oraz opony bezdętkowe o wymiarach 135/70 SR 13. W miejsce stosowanej dotychczas ślimakowej przekładni kierowniczej wprowadzono przekładnię zębatkową z samoczynną, regulacją, luzu międzyzębnego. Modernizacja samochodu spowodowała wzrost jego masy do 645 kg, ale mimo to poprawiła się dynamika i zmniejszyło zużycie paliwa. Prędkość maksymalna 126 Bis wynosiła 110 km/h, a średnie zużycie paliwa (w teście ECE) 5,5 dm3/100 km, o ponad 1 litr mniej niż wersji podstawowej.
Samochód 126 Bis produkował zakład FSM w Tychach do 1991 r., do chwili uruchomienia produkcji Cinquecento. W podstawowym modelu 126 FL stosowano okresowo niektóre rozwiązania z modelu Bis, np. zębatkową przekładnię kierowniczą i większe koła.
1
5
6
25