"Żegnamy wybitną nauczycielkę" - te słowa wielokrotnie padały podczas uroczystości pogrzebowych śp. Ewy Niewiarowskiej. Łez podczas ostatniego pożegnania nie ukrywali nie tylko członkowie rodziny, ale również wdzięczni wychowankowie, uczniowie, koledzy i koleżanki z pracy. "Żadne słowa nie są w stanie wyrazić tego, co czujemy" - mówił dyrektor III LO.
Śp. Ewa Niewiarowska była nauczycielem biologii w III Liceum Ogólnokształcącym w Ostrołęce. Przygotowywała uczniów do olimpiad - jej podopieczni osiągali duże sukcesy w krajowych konkursach. Za to była wielokrotnie nagradzana przez władze Mazowsza, jako jedna z najlepszych nauczycielek w województwie. W kościele pw. św. Antoniego, jak również na cmentarzu parafialnym w Ostrołęce, żegnały ją tłumy. Przy wejściu do kościoła jej uczniowie ustawili się w szpalerze z białymi różami.
- Nikt z nas nie przypuszczał, że spotkamy się z Tobą tutaj, Ewuniu - mówił dyrektor III LO Robert Tyszka. - Jeszcze miesiąc temu widzieliśmy Cię w pracy, skupioną na sprawach dnia codziennego. Teraz jesteśmy tu prawie wszyscy, by towarzyszyć Ci w ostatniej drodze, na którą wkroczyłaś zbyt wcześnie, zbyt szybko, nagle i niespodziewanie.
Żadne słowa nie są w stanie wyrazić tego, co czujemy. Jesteśmy wstrząśnięci. Trudno nam uwierzyć, że Ciebie już nie zobaczymy, że nie spotkamy Cię na szkolnym korytarzu wśród swoich wychowanków, nie obdarzysz nas swoim łagodnym, delikatnym spojrzeniem i uśmiechem. Byłaś, Ewuniu, osobą skromną. Pełną taktu i wewnętrznego ciepła. Dziękujemy za Twoją niewymuszoną obecność wśród nas. Za każdy gest przychylności, koleżeństwa, życzliwości. Nigdy nam nie odmówiłaś pomocy, często sama ją inicjowałaś.
- Będziesz żyła w naszej pamięci zawsze - dodał z wyraźnym wzruszeniem dyrektor III LO.
Ze łzami w oczach wypowiadały się również koleżanki z pracy śp. Ewy Niewiarowskiej. Padły piękne słowa:
Ewo, Ty nie odchodzisz. Ty tylko wyruszasz do miejsca, gdzie się wszyscy spotkamy. Gdzieś tam poza tęczą, pośród gwiazd leży kraj najwspanialszych snów. Kraj, skąd bije blask. Gdzieś tam, poza tęczą, błękit śni. To dzisiaj Twój kraj, gdzie spełnią się wszystkie Twoje sny. Żegnaj, śliczna. Żegnaj nasza ukochana koleżanko
Przy trumnie z ciałem nauczycielki stanęli jej wychowankowie z białymi różami.
- Droga pani profesor. Odeszła pani przedwcześnie i niespodziewanie, pozostawiając nas, uczniów klasy IIId, w połowie wspaniałej przygody edukacyjnej z panią: wybitnym nauczycielem i niezwykłą wychowawczynią (...) Wyjątkowa troska, jaką nas pani otoczyła i zaufanie, jakim zostaliśmy obdarzeni, każdego dnia dodawały nam wiary i otuchy - usłyszeliśmy w kościele od jednej z uczennic.
1
8
15